Γι’ αυτό πρέπει να την φροντίσεις.
Με ένα καθαρό κλαδευτήρι κόβεις ό,τι ξερό χάσκει πάνω στην αρμπαρόριζα. Και μετά από λίγο θα την δεις ανάλαφρη και καθαρή, χωρίς ξεραδιάρικα φύλλα και άλλα δεινά.
Μαζεύεις τα ξερά σε μία ακρίτσα και τα ρίχνεις στο κομπόστ που φτιάχνεις στον κήπο ή σε ένα κουβά που ρίχνεις όλα τα ξερά φύλλα ή στα σκουπίδια (η χειρότερη λύση) ή τα κόβεις ακόμη πιο μικρά και τα σκορπάς κομφετί στον αέρα (αντενδείκνυται αν μετά πρέπει εσύ να καθαρίσεις το μπαλκόνι).
Κόβεις, επίσης, και τα κλαδιά περίπου στο μισό ή λιγότερο του μήκους τους. Όλα πρέπει να τα κόψεις στο ίδιο μήκος.
Ωπ, ήρθε και μίκρυνε η αρμπαρόριζα. Αλλά δεν πρέπει να απογοητεύεσαι, να στεναχωριέσαι, να απελπίζεσαι και να πλακωθείς στις σοκολάτες για να ξεπεράσεις τη θλίψη. Όχι. Έτσι πρέπει να γίνει η αρμπαρόριζά σου, ώστε την άνοιξη να πετάξει νέα φύλλα και να ξαναγίνει και πάλι φουντωτή και χαρωπή.
Και επειδής ο λαός λέει “μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια” θα εκμεταλλευτείς τα κλαδάκια που έκοψες και θα φτιάξεις καινούριες αρμπαρόριζες. Ξέρεις πώς φτιάχνουμε από κλαδάκι (μόσχευμα για τους επιστήμονες) καινούρια φυτά.
Αφού κόψεις τα περισσότερα φύλλα και αφήσεις μερικά μόνο στην κορυφή, ετοίμασε και τα γλαστράκια σου όπου θα φυτέψεις τα κλαδάκια.
Έτοιμα τα καινούρια σου φυτά. Ρίξε νερό στο κάθε γλαστράκι και φρόντισε να τα ποτίζεις αραιά, γιατί αλλιώς κινδυνεύουν να σαπίσουν τα κλαδάκια και να μην βγάλουν ρίζα ούτε για ζήτω. Αυτή την εποχή να τα έχεις σε εσωτερικό ή εξωτερικό και προστατευμένο χώρο.
Κοίτα: η μαμά αρμπαρόριζα με τα παιδιά της γύρω γύρω, τους λέει ιστορίες για αρκούδες.