Για πολλά χρόνια περνούσα εγώ, η παπίτσα, η Αιμιλία Ροδοπούλου ντε, από αυτή την περιοχή. Λίγο παρακάτω κάνει τέρμα το αγαπημένο μου λεωφορείο. Και όπως φανταστείς, έτσι όπως έτρεχα για να προλάβω το λεωφορείο, δεν κοιτούσα δεξιά κι αριστερά. Παρά μόνο εστίαζα το βλέμμα μου στον οδηγό και του φώναζα “Στάσου, μύγδαλα.” Και σταματούσε ο οδηγός να με περιμαζέψει.
Δεν είχα προσέξει, λοιπόν, τι είχαν φυτέψει σε ένα πάρκο στις τσιμεντένιες γλάστρες και πίσω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Δεν είχα πάρει μυρουδιά. Όπως μπορείς να φανταστείς από τον πρόλογο που σου πούλησα δύο παραγράφους πιο πάνω, είχαν φυτέψει φοίνικες. Και μάλιστα, την γνωστή πλέον ποικιλία “Σφηνοφοίνικες”.
Ρίξε ένα βλέφαρο. Και υπολόγισε πόσο διάνοια ήταν αυτός που το σκέφτηκε.
Και σα να μην έφταναν οι σφηνοιφοίνικες, στη δεύτερη σειρά σε ίδιες γλάστρες φύτεψαν και αγαύη. Ξες, εκείνο το παχύφυτο το γκρίζο, που μεγαλώνει και γίνεται περίπου ίσα με τον Mister Gru. Ξαναϋπολόγισε, τώρα, πόσο διάνοια ήταν ο κηπουρός. Και αν τα βγάλεις πάνω από 25, εμένα να μη με λένε παπί.
Συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας και σας παρουσιάζουμε έναν ακόμη σφηνοφοίνικα. Στην πραγματικότητα δεν είναι φοίνικας, αλλά χαμαίρωπας. Στην περίπτωση αυτή, έχουμε το φυτό που φυτεύτηκε κανονικά μέσα στον κήπο και πίσω από τα κάγκελα. Αλλά με το πέρασμα των χρόνων, και των αιώνων μη σου πω, έγινε πιο μεγάλο κι από κρουαζιερόπλοιο και καταβρόχθισε και όλη την περίφραξη. Και καθώς μεγάλωνε, φύτρωναν γύρω του και πάνω του κι άλλα ίδια φυτά, μικρά χαμαιρωπάκια.
Τέλος, δεν περιγράφω άλλο.
Προηγούμενο