Ο καιρός δε λέει να φτιάξει. Κάνει κρύο και φοράμε κάλτσες μέσα στο σπίτι. Βρέχει όλη την ώρα και κινούμαστε με βάρκες. Τα σύννεφα έχουν μπαστακωθεί πάνω από τα κεφάλια μας. Σήμερα το μεσημέρι ανάψαμε και φώτα, γιατί είχε υπερβολικό σκοτάδι. Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Αλλά…

…κάπου μέσα στη θύελλα, αχνοφαίνεται μία αχτίδα φωτός. Ένα γλυκό αεράκι έρχεται να σε σπρώξει προς τον υπολογιστή σου και να σου ψυθιρίσει: “Εεεεε, δες το Κηπολόγιο! Έχει μεγάλο καραγκιοζιλίκι.”

Και ανοίγεις το Κηπολόγιο, και τι να δεις; Ένα μπαλκόνι γεμάτο πλαστικούρες. Γεμάτο πλαστικά και υφασμάτινα λουλούδια, σφηνωμένα πολλά μαζί, πατικωμένα πυκνά πυκνά μέσα σε μεγάλες πλαστικές γλάστρες. Μία αηδία. Και θέλω να δώσεις τη δέουσα προσοχή στη λεπτομέρεια: όλες οι γλάστρες έχουν απο κάτω τους αλουμινένιο πιατάκι. Γιατί ως γνωστόν δεν πρέπει να τρέχουν τα νερά όταν ποτίζεις μία γλάστρα. Άσε που αυτά τα μυστηριώδη σταυρουδάκια με τρομάζουν…Μπρρρ….