Όταν έγραφε ο συγγραφέας του λεξικού το λήμμα “αστικό πράσινο”, σίγουρα δεν εννοούσε κάτι από τα παρακάτω. Και σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του το αστικό πράσινο της Θεσσαλονίκης. Γιατί πολύ απλά δεν είναι καν πράσινο, είναι μόνο αστικό.
Μία από τις αγαπημένες μου οδούς της πόλης είναι η οδός Θεμιστοκλή Σοφούλη, που ξεκινάει από την Β. Όλγας και τελειώνει στο Καραμπουρνάκι. Κάνε μια βόλτα Θεσσαλονικιέ αναγνώστη ή επισκέπτη αναγνώστη στο πεζοδρόμιο της οδού αυτής, και θα με θυμηθείς. Θα λες: “Αααααα, η παπίτσα…” Το ίδιο το παπί που έχει κάνει πάμπολλα σούρτα φέρτα εκεί, έχει συναντήσει οικογένεις, μαμάδες με καρότσια, μαμάδες χωρίς καρότσια, ποδηλάτες, εξωγήινους, κ.α. Πράγμα που σημαίνει ότι σε πολλούς αρέσει να βολτάρουν εκεί, κάτω από τα πλατάνια!
Η κύρια δεντοστοιχία του δρόμου αποτελείται από πλατάνια, πολύ μεγάλα πλέον, ψηλά και αγέρωχα. Κάπου κάπου, και μάλλον σε σημεία που μερικά πλατάνια αποδήμησαν εις Κύριον, κάποιος πήγε και κότσαρε λεύκες και ακακίες. Και ήρθε η λεύκη και μεγάλωσε και έγινε πελώρια, και έκανε έναν κορμό “Να” με το συμπάθειο, και πήγε ο κουρέας και την κλάδεψε, και την έκανε χάλια. Και στα σημεία που κλαδεύτηκε η λεύκη, γέμισε θυσσάνους από κλαδιά, και δε μοιάζει πια με λεύκη. Έχει μείνει ένας χοντρός κορμός με κάτι λεπτούτσικα κλαδάκια. Μια ομορφιά.
Αυτό συμβαίνει, γιατί οι λεύκες είναι ιδιαίτερα ταχυαυξή είδη. Τις φυτεύεις και μέχρι να πεις κύμινο, έχουν γίνει θηρία. Άρα δεν είναι και οι πλέον κατάλληλες για δεντροστοιχίες σε μικρούς δρόμους και δίπλα σε πολυκατοικίες.
Σε άλλα δέντρα, έχουν δημιουργηθεί όγκοι. Αηδία.
Αλλά και τα ίδια τα πλατάνια που είναι οι μόνιμοι κάτοικοι του δρόμου, τραβάν επίσης μεγάλο ζόρι. Τα περισσότερα είναι σφηνωμένα μέσα σε μικροσκοπικούς λάκκους, στους οποίους κανονικά χωράει το πολύ πολύ ένας πανσές.
Και τι να σου κάνει και το πλατάνι. Ζορίστηκε, ζορίστηκε, ουφ, του ‘ρθε να σκάσει εκεί μέσα! Και σήκωσε μπαϊράκι και έσπρωξε με τις ρίζες του το πεζοδρόμιο και έσπασε τις πλάκες και τα έκανε λίμπα. Αν σε πιάσω πλατάνι στα χέρια μου…
Δες κι άλλο αστικό πράσινο: