Σκεφτόμουν σήμερα τι να γράψω, τι να γράψω για να είναι ευχαριστημένο το πολυαγαπημένο μας αναγνωστικό κοινό. Και κάθησα και σκέφτηκα, και είπα να ελαφρύνω το βαρύ κλίμα των ημερών γεμίζοντας αυτό το ποστ με καραγκιοζιλίκια. Πάρε μπόλικα καραγκιοζιλίκια. Να σου βρίσκονται. Να ξεκινήσει ευχάριστα η εβδομάδα σου. Διώξε την καντίφλα με το Κηπολόγιο, τέρμα πια τα λεξοτανίλια.

Εδώ που τα λέμε, αυτό δεν είναι καραγκιοζιλίκι. Αυτό είναι η υπέρτατη λύση στο πρόβλημα “τι να βάλω μωρέ στη γλάστρα, να μην χαλάει, να μη θέλει πότισμα, να μη θέλει ήλιο”. Και νασου η απάντηση: “Θα βάλεις μία πλάκα πεζοδρομίου. Σίγουρα πράγματα. Καλύπτει όλες τις απαιτήσεις σου.”

Έλα τώρα, πες μου αλήθεια: σου έλειψαν τόσο καιρό οι σφηνοφοίνικες. Το ξέρω Και μένα μου έλειψαν. Αλλά τους συναντώ παντού στο διάβα μου. Πάρε δύο που είναι φυτεμένοι σχεδόν πάνω στο τσιμέντο: το σημαντικό είναι ότι είναι ολοζώντανοι. 

Το καλύτερο στο άφησα για το τέλος. Είναι ένα κωνοφόρο. Εκ πρώτης όψεος μοιάζει πράσινο και ζωντανό. Τι; Δεν είναι ζωντανό; Σιγά, επειδή γέρνουν προς τα κάτω όλα τα κλαδιά του; Σιγά. Ναι, αλλά είναι πράσινο!

Μα και βέβαια είναι πράσινο. Με τόσο πράσινο φοσφοριζέ σπρέι που το έχουν περάσει από πάνω μοιάζει να σφίζει από υγεία, ζωντάνια και ευεξία. Ε, τι δηλαδή, επειδή ξεράθηκε έπρεπε κιόλας να το πετάξουν και να βάλουν άλλο;
Νομίζω ότι αυτό λέγεται και ανακύλωση. Όχι, ε;