Οι βόλτες στους βοτανικούς κήπους, στα πάρκα και στα θερμοκήπια συνεχίζονται ακάθεκτες. Στο σημερινό επεισόδιο θα πεταχτούμε, φλιπ, στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Θα πάμε στα βάθη της Αμερικής και θα ανακαλύψουμε ένα θερμοκήπιο κρυμμένο μέσα στο δασάκι του Mount Adam’s στο Cincinnati του Ohio. Πάμε στο Krohn Conservatory.

Έχουν φυτέψει πολύ τακτοποιημένα σε ένα παρτερουλίνι και ανάμεσα σε μπλε γυαλάκι για να κάνει αντίθεση (μα τι στάιλινγκ!)  αυτές τις γκουσμάνιες (Gusmania sp.) και ομολογουμένως δείχνουν πολύ λαχταριστές. Μα, τι είναι αυτές οι μαύρες τούφες που προεξέχουν πάνω αριστέρα; Ας κάνουμε ένα ζουμ να δούμε.

Πρόκειται για το Black Mondo Grass (Ophiopogon planiscapus ‘Arabicus’). Δες στην παρακάτω φωτογραφία, αποκλειστικότητα του λατρεμένου σου Κηπολογίου, το Black Mondo Grass και πες μου: δεν ξεφεύγει πολύ από τα συνηθισμένα; Ιντίντ ξεφεύγει. Είναι σα να βγήκε από κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν. Έλα, δε χαζεύουμε! Πάμε παρακάτω.

Α! Το ινδιάνικο χωριό! Όμορφη κατασκευή που πλαισιώνεται από Λίλιουμ (Lilium candidum) που τα λουλούδια τους είναι ολόλευκα και θυμίζουν τρομπέτες. Του του ρουρουυυυ. Στη μέση και πάνω στο πέτρινο υπερκασπώ βλέπεις μια ορχιδέα. Ξοπίσω στο πρανές-παρτέρι έχει πυκνοφυτεμένα ένα κάρο φιόρα. 

Έχει κι άλλο μπαμπα-στρούμφ; Ναι, έχει.

Θες να ανοίξεις ένα κρασάκι να πιεις στην υγειά σου και δεν έχεις τιρμπουσόν; Κανένα πρόβλημα. Οι κηπουροί του θερμοκηπίου μερίμνισαν για να μη μείνεις έτσι. Κούρεψαν αυτές τις Αριζόνες (Cupressus arizonica) και τους έδωσαν αυτή την πολύ φουρφουριστή μορφή. Τα επιτηδευμένα κλαδέματα και τα διαμορφωμένα φυτά σε σχήμα αρκουδάκι, μπάλα μπάσκετ και πον πον μου τη δίνουν και βγάζω καντήλες. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε ξέρω, μ’ άρεσαν πολύ. Ίσως γιατί μ’ άρεσε το όλο κόνσεπτ με τις μπλε μπάλες και το μπλε γυαλάκι. Α, δυο παγκάκια. Ας ξαποστάσουμε λίγο.

Δε θα μπορούσε από ένα θερμοκήπιο να λείπει η ζούγκλα και το τροπικό δάσος ή rainforest ή Regenwald ή όπως θέτε πέστε το. Η στιγμή που περπατάς μέσα σ’ αυτό το δάσος έχει ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το καλό είναι ότι είναι πολύ εντυπωσιακό και πλούσιο. Το κακό είναι ότι συνειδητοποιείς ότι θα έπρεπε να έχεις έρθει με μαγιώ, γιατί νιώθεις από την πολύ ζέστη και υγρασία ότι αρχίζεις να λιώνεις… να χάνεσαι… να μην αντέχεις άλλο τροπικό δάσος.  Σου ‘ρχεται ντουβρουτζάς. Και μετά μόλις βγεις έξω στον ψοφίνγκο, παθαίνεις κλιματολογικό σοκ.

Ποπο, πέρασε η ώρα. Πήγε τρεις και δέκα. Να πηγαίνουμε σιγά σιγά.