Η μόδα στα φυτά δε σταμάτησε τη δεκαετία του ’80. Κάπως διαφορετικά κύλησαν τα πράγματα τη δεκαετία του ’90. Όταν πολλοί βαρέθηκαν τις γιούκες και ήθελαν να βρουν κάτι μεγαλύτερο από τη γιούκα, αλλά να αποπνέει και πάλι έναν αέρα Καραϊβικής και Μαλδίβας, ανακάλυψαν τα φοινικοειδή. Είτε τον φοίνικα, είτε τον χαμαίρωπα. Και τα δύο σε στέλνουν σούμπιτο στα Islas Parasagas ή στο La isla bonita (…and when the samba played, the sun would set so high…).

Το κακό δεν είναι ότι ξαφνικά πήγαν και γέμισαν όλοι με φοινικοειδή τις αυλές, τα παρτέρια, τους κήπους, τα γλαστρούδια και τα ξενοδοχεία. Ή τελοσπάντων αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο κακό. Αλλά το κακό είναι ότι πήγαν και φύτεψαν τα συγκεκριμένα γιγαντόδεντρα σε μέρη όπου ή θα μεγαλώσουν στριμωγμένα και θα τρακάρουν σε κάποιο ντουβάρι, ή θα μεγαλώσουν (θα προσπαθήσουν τουλάχιστον) σε μία μικρή τρούπα. Μία τρουπίτσα όπου κανονικά ζήτημα να χωράνε δυο κατιφέδες. Και βέβαια δε με νοιάζει αν θα αποκτήσει ο φοίνικας ψυχολογικά και κλειστοφοβία, αλλά το ότι χάνει το νόημά του το φυτό αν δε το αφήσεις να αναπτυχθεί, να τα δώσει όλα και να γίνει πελώριο, και να δεσπόζει στο κέντρο ενός κήπου. Σωστά;

Κάπου εκεί στη δεκαετία του ’90 (ίσως πιο νωρίς, ίσως πιο αργά, δεν κάνουμε και ακριβή ιστορική ανασκόπηση εδώ) κάποιος ξεκίνησε να παράγει λιγούστρα. Και από τότε δε σταμάτησε. Και φυτεύτηκαν ξαφνικά λιγούστρα μέσα στις πόλεις, στα πάρκα, στις παιδικές χαρές, στα αλσύλια, τι να στα λέω τώρα, παντού. Και έχει γίνει η χώρα ένας μεγάλος λιγουστρώνας. Και αυτή τη στιγμή τα λιγούστρα έχουν κάνει ένα κορμό τόσο χοντρό σα κορμό ψυγείου, και οι κηπουροί τα κουτσουροκλαδεύουν.

ή τα αφήνουν να γίνουν πελώρια δέντρα.

 

Αξέχαστες θα μου μείνουν και οι συνθέσεις με 15 φυτά σε μία γλάστρα – καλάθι διαμέτρου 4 χιλιοστών,  που έφερνε ο κόσμος στη γιορτή του μπαμπά μου. Και τις έπαιρνε η μαμά μου και έλεγε “αχ, τι ωραίο, ευχαριστούμε” και τις διέλυε για να φυτέψει το κάθε φυτό σε δικιά του γλάστρα. Αξέχαστες, όμως, έμειναν και στους ανθοπώλες. Γι’ αυτό και συνεχίζουν να φτιάχνουν παρόμοιες συνθέσεις μέχρι και σήμερα και τις χρεώνουν πιο ακριβά από το πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια μαζί με 10 πανέρια γαρίφαλα και ουίσκι με ξηροκάρπια. Στις συνθέσεις αυτές παίρνει ο ανθοπώλης 5 φυτά και τα τοποθετεί μέσα σε μία γλάστρα κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο. Και πασπαλίζει λίγο χώμα από πάνω. Και αν μείνει καμιά  μικρή τρυπούλα που δεν έχει φυτό σφηνώνει μία καλαγχόη συνήθως, η οποία κοντεύει να πάθει ασφυξία. Και στα φέρνουν τα -  ένα σταδιο πριν την ασφυξία- φυτά και απορείς, γιατί δεν επιβίωσαν και δεύτερη βδομάδα. Πάρε, λοιπόν, με προσοχή και σήκωσε το κάθε φυτό και προσπάθησε να το βγάλεις μέσα από τη γλάστρα. Θα δεις ότι βγαίνουν πανεύκολα με ολόκληρη τη μπάλα χώματος, και θα διαπιστώσεις αυτά τα περί σφηνώματος. Δηλαδή, ότι δεν είναι καν φυτεμένα. Και φυσικά δεν μπορούν όχι απλώς να αναπτυχθούν, αλλά ούτε και να επιβιώσουν. Γι’ αυτό αν θες να τα έχεις και του χρόνου φύτεψέ τα το καθένα μόνο του σε σωστό μέγεθος γλάστρας. Να προσθέσω ότι δεν αποκλείεται να βρείτε πολύ σωστά φυτεμένη σύνθεση με φυτά που θα έχουν δυνατότητα να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν μέσα στη σύνθεση.