Κάθεσαι τώρα το καλοκαιράκι στο μπαλκόνι σου και φτάνει μία νοσταλγική μυρωδιά στη μύτη σου. Ξέρεις από πού έρχεται; Δεν εννοώ τη μυρωδιά από το καρπούζι που το χλαπακιάζεις μαζί με ένα τούβλο τυρί από δίπλα.
Εννοώ το μπουγαρίνι. Το ξέρεις το μπουγαρίνι; Φτιάχνει μικρά άνθη με πυκνά πέταλα αγκαλιασμένα το ένα με το άλλο που μοσχοβολάν. Μένουν ανθισμένα για μία με δύο ημέρες και μετά κιτρινίζουν και πρέπει να τα κόψεις. Αυτή την εποχή, καλοκαιράκι δηλαδή, βγάζει συνέχεια πολλά λουλούδια.
Νομίζω ότι είναι καλύτερα να έχεις το μπουγαρίνι σου σε ένα μέρος με σκιά ή ημισκιά. Και αφού το μεταυφυτεύσεις να ξέρεις ότι ίσως αργήσει λίγο να πάρει μπρος και να αρχίσει να βγάζει καινούρια φύλλα. Αφού μεγαλώσει λίγο, θα δεις ότι τα κλαδιά του είναι λίγο λεπτά και αδύναμα. Ίσως χρειαστεί να τα στηρίξεις σε καλάμια ή να αφήσεις όλο το φυτό να ακουμπάει και να μεγαλώνει πάνω σε ένα καφασωτό. Να του ρίχνεις και κανα λιπασματάκι κάπου κάπου (2-3 φορές την άνοιξη, και κανα δυο φορές το φθινόπωρο). Αν δεις ότι τα φύλλα του χάνουν το έντονο πράσινο χρώμα τους, ρίξε χηλικό σίδηρο. Αν μένεις Βόρεια (δεν εννοώ στο Σβάρμπαλντ, αλλά στη Βόρεια Ελλάδα) να το κανακεύεις το χειμώνα και να μη το αφήσεις το μπουγαρίνι σου έξω στο αγιάζι. Να το βάλεις κάπου προστατευμένο από το κρύο. Δε θα πάθει κάτι από το κρύο, αλλά από τον παγετό. Και αν το έχεις προστατευμένο θα έχει πιο ομαλή μετάβαση από το χειμώνα στη βλαστητική ανοιξιάτικη περίοδο (πόσο επιστημονικό ακούστηκε αυτό, πόσο;)
Αυτά από μένα. Δεν έχω να σου πω κάτι άλλο. Αν θες να πούμε για την κρίση στο ελληνικό τραγούδι και τις τάσεις της μόδας στις τσάντες και τα κλατς. Αλλά για το μπουγαρίνι στα είπα όλα.




Προηγούμενο