Το φθινόπωρο είναι μια πολύ καλή εποχή για να κάνεις βόλτα στο δάσος. Θα δεις τις πενήντα αποχρώσεις του πορτοκαλί. Και καθώς θα περπατάς θα ακούς το θρόισμα των ξερών φύλλων φριτς φριτς κάτω από τα πόδια σου. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που καβαλήσαμε το όχημα και πήγαμε προχτές στον Χορτιάτη: για να ακούσω να κάνουν φριτς φριτς τα φύλλα. Αλήθεια.

Το ποστ θα μπορούσε να έχει θέμα “Πώς πέρασα στο βουνό” αλλά αυτό με τις πενήντα αποχρώσεις σκέφτηκα ότι θα φέρει πολύ περισσότερα κλικς, καθώς είμαι μάστορας στα ΣΕΟ και τα τοιαύτα.

Πρόλογος (πουλάμε πρόλογο, κυρίες και κύριοι)

Φτάνοντας στον Χορτιάτη (αφού περάσεις το χωριό και αφήσεις τις ταβέρνες πίσω σου – θα φας στον γυρισμο αν πεινάσεις, αλλά για έκτακτη ανάγκη προτείνω κολατσιό και νεράκι στο τσαντικό), συναντάς μπροστά σου ένα απαγορευτικό σήμα που λέει “Απαγορεύεται η διέλευση”  (μου θυμίζει τον Σκρουτζ Μακ Ντακ που γέμιζε το θησαυροφυλάκιό του απ’ έξω με ταμπελίνια τύπου ΑΛΤ, ΟΥΣΤ) και αριστερά σου βλέπεις τις κεραίες. Εκεί είναι ένα καλό, καθαρό, και ασφαλές σημείο να παρκάρεις την λίμο και να κατεβάσεις το παρεόνι ή τη φαμίλια. Μπορείς να πας με τα πόδια όσο μακριά θέλεις βόλτα στο δάσος από τον χωματόδρομο και να επιστρέψεις πίσω πάλι. Ειδάλλως, μπορείς και με συμβατικό αυτοκίνητο να προχωρήσεις στον χωματόδρομο και να φτάσεις μέχρι το καταφύγιο κυριλέ ξεκούραστος. Αλλά, αρχηγέ μου, έχεις χάσει όλο το νόημα… Αν πάλι συντρέχει σημαντικός λόγος (πολύ μικρά παιδιά, η κυρά σου κουβαλήθηκε με το δωδεκάποντο κτλ), τότε όντως θα πρέπει να πας με το αυτοκίνητο όπου θέλεις, αλλιώς θα ταλαιπωρηθείτε όλοι και η κυρά θα φύγει με κατάγματα και ρήξεις χιαστών.

Κυρίως θέμα

Από όπου και να ξεκινήσεις τελικά τη διαδρομή σου, λοιπόν, είναι όμορφα. Τέτοια εποχή τα δέντρα ρίχνουν σιγά σιγά τα φύλλα τους, αφού πρώτα τα έχουν ψιλοκιτρινίσει. Μερικά δέντρα τα κρατάνε αρκετό καιρό τα φύλλα κίτρινα και έτσι θα δεις να φεγγοβολά το τοπίο σε διάφορα σημεία.

Μετά από λίγο αρχίζουν να σκουραίνουν, να πορτοκαλίζουν και να πέφτουν απαλά απαλά, σαν να τα ακούμπησε το χάδι μιας νεράιδας, στο νωτισμένο χώμα. (κινδυνεύουμε να γίνουμε ρομαντικό μπλογκ, παρακαλώ να μας επαναφέρει κάποιος στην τάξη).

Το νωτισμένο χώμα δεν έχει παρά να αφήσει να φυτρώνουν μικρά στρουμφοχωριά εδώ κι εκεί. Στρουμφοχωριά που καλό θα είναι να μη τα πειράζουμε, και φυσικά να μη συλλέγουμε.

 Σε πολλά σημεία θα βρεις κάτι αγκαθωτούς θάμνους που τσιμποκοπάνε. Είναι δύο λογιών: με κόκκινα μπιλάκια και με μπλε μπιλάκια. Αυτός με τα μπλε μπιλάκια είναι ο Juniperus communis και ο άλλος με τα κόκκινα ο Juniperus oxycedrus. Θα σου πω και την άχρηστη αλλά συναρπαστική πληροφορία της ημέρας: από τα μπλε μπιλάκια του J. communis φτιάχνουν το τζιν. Όχι το σορτάκι καλέ, το ποτό. 

Κόκκινα μπιλάκια θα βρεις και σε άλλους θάμνους. Στον κράταιγο (που έχει σκληρά κλαδιά και αγκάθια) και στις βατομουριές (που αναρριχώνται και πλέκονται παντού). Δοκίμασε βατόμουρα, είναι πολύ νόστιμα.

Αν έχεις έρθει με παρέα σκίουρους, κέρασέ τους κανα βελανίδι. Βελανιδιές θα βρεις πολλές, όπως και οξιές και πολλά σφενδάμια.

Τέλος, πρόσεξε να μην ποδοπατήσεις καθώς θα τρέχεις ανέμελα στα λιβάδια τραγουδώντας εντελβάααις, εντελβάαααις, τα μικρά αυτά μοβ λουλουδάκια που είναι κρόκοι.

Επίλογος

Κλείνοντας να σου πω ότι αν ήθελες να μαζέψεις κάστανα που έπεσαν και έγιναν χαλί κάτω από τις καστανιές, έχεις ήδη αργήσει. Όσοι πήγαν πριν από σένα, τα μάζεψαν ήδη. Ήταν πολλά (και έχει ακόμη περισσότερα σε δύσβατα σημεία, για να φάνε τα ζώα του δάσους πριν την πέσουν για χειμερία νάνι) και όλοι έφευγαν με τα καλάθια τους τίγκα.

Σου άρεσαν οι φωτογραφίες; Λάτρεψες το κείμενο; Μην ξεχνάς ότι απαγορεύεται να τα αντιγράψεις χωρίς να αναφέρεις την ακριβή πηγή όπου τα βρήκες, δηλαδή το Κηπολόγιο, με το συγκεκριμένο url. Λεπτομέρειες εδώ.